ေလာကႀကီးမွ သင္ယူခြင့္ရရွိေသာ ဘာသာရပ္အသစ္တခု

ကိုယ္၀န္ရွိလာျခင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေလာကႀကီးမွ သင္ယူခြင့္ရရွိေသာ ဘာသာရပ္အသစ္တခု သင္ၾကားခြင့္ရတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ လူတုိင္း ဒီအခြင့္အေရး မရႏုိင္ဘူးဆုိတာ အားလုံးအသိပါ။ အိမ္ေထာင္ရွိတာေတာင္ မိန္းမမွာသာ အထူးရရွိတဲ့ အခြင့္အေရးလို႔ ေျပာရမလားပဲ။

ကုိယ္က ပညာေရးမွာ ကံေကာင္းစြာ ျမန္မာျပည္မွာကတည္းက ပညာသင္ဆု ရခဲ့ဖူးေလေတာ့ အခုလည္း ေလာကႀကီးက ကိုယ့္ကုိ ဒီဘာသာရပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သင္ၾကားခြင့္ ပညာသင္ဆုေပးတယ္လို႔ ခံယူမိတယ္။

ကိုယ္တုိ႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ကေလးယူတုန္းက မရဘဲ၊ ေလာေလာဆယ္ ကေလးမယူေသးဘူး၊ မတ္လမွာ ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး တလ တရားစခန္း၀င္မယ္ေျပာၿပီး ႐ုံးကိုေတာင္ ခြင့္ႀကဳိတင္ဖို႔ ေျပာၿပီးကာမွ ကိုယ္၀န္ရွိေနမွန္း သိရတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၅ ရက္ေန႔မွာ ေသြးလႉျဖစ္ေသးတယ္။ ေသြးလႉၿပီးရင္ ထုံးစံအတုိင္းျဖစ္တတ္တဲ့ တလ၊ ႏွစ္လ ဓမၼတာေပ်ာက္ေလ့ရွိေတာ့ စက္တင္ဘာလမွာ ပုံမွန္မလာတာကို ႐ုိး႐ုိးလို႔ပဲ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္၀န္ရွိမရွိစစ္တဲ့ ကိရိယာေလးနဲ႔ စစ္ၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာမွမေပၚေသးဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ပုံမွန္အတုိင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆုံျဖစ္ရင္၊ စိတ္လိုလက္ရလည္းရွိတယ္ဆိုရင္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးျဖစ္ရင္ တခြက္တဖလား ေသာက္ျဖစ္ေသးတယ္။

ေနာက္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဖတ္ေနတဲ့စာအုပ္က အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသရဲ႕ “တစ္ဘ၀သာသနာ” စာအုပ္။ သိပ္သေဘာက်တဲ့စာအုပ္ေပါ့။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ ဆရာေတာ္က သူ႕ရဲ႕စာသင္သားသံဃာ ၅၀၀ ေက်ာ္ကုိ ညေနဘက္ ခ်င္းနဲ႔ ထန္းလ်က္ ျပဳတ္တုိက္တယ္လို႔ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လည္း စိတ္ကူးရၿပီး ေကာ္ပီကူးတာေပါ့ေလ၊ ခ်င္းနဲ႔ထန္းလ်က္ ျပဳတ္ေသာက္လုိက္ေသးတယ္။

စက္တင္ဘာအေစာပုိင္း ေရာက္လာေတာ့ လူက အလုိလိုေနရင္း ပင္ပန္းတာရယ္၊ မၾကာခဏ အန္တာရယ္ေၾကာင့္ အစာအိမ္တခုခုျဖစ္သလားဆုိၿပီး ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘယ္လိုမွမသကၤာတာနဲ႔ပဲ ထပ္စစ္လိုက္ေတာ့ လားလား… စစ္တဲ့ကိရိယာေလးမွာ ႏွစ္ေၾကာင္းေပၚေနပါေရာလား…..။ ဧည့္သည္ေလးတေယာက္ေတာ့ ကုိယ့္တို႔ကမၻာေလးထဲလာဖုိ႔ ကိုယ့္ဗုိက္ထဲမွာ အစျပဳေနပါေရာလား။ အဲဒီသတင္းလည္းၾကားေရာ ခ်စ္ခင္ပြန္းသည္ကေတာ့ ေပ်ာ္ေနလုိက္တာေလ။ ကိုယ္ကလည္း ကုိယ္၀န္ရွိလာၿပီဆုိေတာ့ ရွိေစေတာ့ေပါ့၊ လာခ်ိန္တန္လို႔ လာတာပဲေလ ဆုိၿပီးေတာ့ သေဘာထားလုိက္ပါတယ္။

ကိုယ္ ျမန္မာျပည္ခဏျပန္ၿပီး ဖားေအာက္မွာ တရားစခန္း၀င္မယ့္ကိစၥေလးေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္ေသးဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ တရားနာဆဲ၊ တရားစာအုပ္ေတြကေတာ့ ဖတ္ျဖစ္ဆဲပါပဲ။ ကံေကာင္းေထာက္မခ်င္ေတာ့ အင္မတန္မွ ေလ့လာခ်င္ေနတဲ့ အဘိဓမၼာကုိလည္း ေလ့လာခြင့္ရဦးမယ္။ စေနေန႔တုိင္း ည ၇း၃၀ ကေန ၉ နာရီအထိ ဒီက ဖားေအာက္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သင္ေပးေနတယ္တဲ့။

ကိုယ္၀န္ရွိလာတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေလာကႀကီးက ကုိယ့္ကို ဘာေတြေပးသလဲ၊ တခါမွ မသိဘူးတဲ့ အသိေတြကို နားလည္ႏုိင္ဖို႔ ေပးပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ဗိုက္ႀကီးရတဲ့ဒုကၡေပါ့။ ဗုိက္ထဲမွာေနရတဲ့ဒုကၡလည္း မလြယ္ဘူးဆုိတာ ခံစားသိရွိျပန္တယ္။

ကိုယ္၀န္ေဆာင္ကာစ အေစာပုိင္းကာလမွာေတာ့ ဘာမွမစားခ်င္သလို အနံ႔ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘယ္လိုမွ မခံႏုိင္ဘူး။ ပထမ ကိုယ္၀န္ရွိမွန္း မသိေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ အစိမ္းေရာင္ပန္းသီးေတြကို မက္မက္ေမာေမာ စားေနမိတယ္။ ေနာက္ ကုိယ္၀န္ရွိမွန္းသိၿပီးတဲ့ ဒုတိယလမွာ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေတြကုိ ဆားနဲ႔တုိ႔ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ စားမိတယ္။ ထမင္း ဟင္းေတြဆုိ လုံး၀မၾကည့္ခ်င္ဘဲ ၃ လေက်ာ္တဲ့အထိ မၾကာခဏ ထုိးထိုးအန္ေနတတ္တယ္။ ထူးျခားတာက အလုိလိုေနရင္း ပင္ပန္းေနတာပါပဲ။

ဗိုက္ထဲမွာ လူသားေလးစျဖစ္ရတာ ဘယ္လြယ္မွာလည္းေနာ္။ လူသားေလးရဲ႕ ခႏၶာအစိတ္အပိုင္း စျဖစ္ခ်ိန္မွာ ရင္ဘတ္ေအာင့္တဲ့ေ၀ဒနာ စခံစားရတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္၀န္ ၄ လေက်ာ္လာေတာ့ ပုံမွန္ျပန္စားလာႏုိင္တယ္။ အစပ္တုိ႔၊ ယမကာတုိ႔ကေတာ့ အလုိလိုေနရင္း ေရွာင္ေနမိသားျဖစ္သြားတယ္။ ေၾသာ္ အထဲက ရင္ေသြးေလး မ်က္စိေကာင္း၊ ဉာဏ္ရည္ေကာင္းဖုိ႔အတြက္ ေဆးေတြကလည္း ေသာက္ရပါေသးတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ၅ လေရာက္လာေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့အျဖစ္တခု စလာျပန္ေသးတယ္။ လူသားေလးအတြက္ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ ႏုိ႔ရည္က အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီေလ။ တညသား ႐ုတ္တရက္ ရင္ဘတ္မွာစုိေနေတာ့ လန္႔သြားၿပီး သိတဲ့လူႀကီးေတြကို ေမးျမန္းစူးစမ္းရတယ္၊ ပုံမွန္ဟုတ္၊ မဟုတ္။ ဒါေတြကေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ ဘာသာရပ္ အသစ္စက္စက္ေတြေလ။

ဒီလိုနဲ႔ ကုိယ္၀န္ ၆ လထဲေရာက္လာပါၿပီ။ အဲဒီမွာ တခါ ေျခ၊ လက္ေတြေရာင္ၿပီး မ်က္ႏွာ နည္းနည္း အမ္းလာတာပါပဲ။ ဒါနဲ႔တခါ ေမးၾကည့္ျပန္ေတာ့ တခ်ဳိ႕က ၃ ခါေရာင္ၿပီးရင္ ေမြးတတ္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ခဲ့ရေသးတယ္။ ေမးမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိယ္က ၂ ခါေရာင္ၿပီးၿပီဆုိေတာ့ ဒီတခါေရာင္ၿပီးလို႔မ်ားေမြးရင္ လမေစ့ပဲေမြးတဲ့ကေလး ျဖစ္ေတာ့မွာပဲဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဒီႏုိင္ငံမွာလမေစ့ဘဲေမြးရင္ ျပႆနာက ေငြေၾကးေလ၊ ကုန္က်စရိတ္က ကိုယ္ဘယ္လိုမွ လက္လွမ္းမမီႏုိင္ေလာက္တဲ့ ပမာဏ ကုန္မယ္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့မွ ေျခေတြလက္ေတြေရာင္တာ ကိုယ့္အလုပ္အေနအထားေၾကာင့္ ေသြးက်ၿပီးေရာင္တယ္ဆုိတာရယ္၊ ၃ ခါေရာင္ၿပီး ေမြးတယ္ဆုိတာ လြဲမွားတဲ့အယူအဆတခုဆုိတာရယ္ သိရေတာ့မွပဲ စိတ္ေအးမိေတာ့တယ္။ အခုေတာ့လည္း မၾကာခဏ ေရာင္ေရာင္ေနလို႔ စိုးရိမ္တဲ့စိတ္ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။

တခုပဲေျပာစရာရွိတာက ဒီတေလာ ဘာျဖစ္တယ္မသိ၊ ထစ္ခနဲဆုိ မ်က္ရည္က အရင္က်မိေနတယ္။ စိတ္ဓာတ္က်တာမဟုတ္ေပမယ့္ ၀မ္းနည္းတဲ့ဓာတ္ခံက ပိုမ်ားေနသလုိပဲ။ ဒါလည္း ကိုယ္၀န္သည္အမ်ားစု ျဖစ္တတ္တဲ့လကၡဏာတရပ္ပဲတဲ့၊ အင္း… ကုိယ့္အတြက္ ဘာသာရပ္အသစ္တခုေပပဲေပါ့။

အခု ကုိယ္၀န္က ၇ လထဲမွာ။ ဒီတခါၾကေတာ့ ခါးက နာနာလာတယ္။ အိပ္ရတာ အဆင္မေျပဘူး။ အထဲကသားေလးက လႈပ္လႈပ္ရွားရွားလုပ္ရင္ ကုိယ္လည္း ခံစားသိနဲ႔ သိတတ္ေနၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီထူးျခားမႈကုိ ဘာသာရပ္အသစ္တခုအေနနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ သင္ယူေနမိတယ္။

ကိုယ္က တေန႔တေန႔ ထုိင္တာမ်ားတာရယ္၊ ကုိယ္အေလးခ်ိန္ တက္တာရယ္ေၾကာင့္ ၿမီးေညႇာင့္႐ုိးက ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး နာက်င္ခံစားရတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ ဆုိး၀ါးတဲ့၊ သင္ယူလက္ခံဖုိ႔ခက္တဲ့ ဘာသာရပ္တခုပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ အခုအခ်ိန္မွာ ကိုယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၿပီးသားမုိ႔ ႀကိဳက္တဲ့ဘာသာရပ္ေရာ မႀကိဳက္တဲ့ဘာသာရပ္ေရာ ေက်ညက္စြာ သင္ယူရေပဦးေတာ့မယ္။